NIEMCY – Zakład podatkowy w rozumieniu niemieckiej Ordynacji Podatkowej

Zakład podatkowy w rozumieniu niemieckiej Ordynacji Podatkowej

„Zakład podatkowy” należy do jednego z najważniejszych i najbardziej kontrowersyjnych pojęć prawa podatkowego, które przede wszystkim służy przyporządkowaniu uprawnień i kompetencji podatkowych odnośnie opodatkowania pewnego rodzaju dochodów:

• do właściwej Gminy – w przypadku podatku od działalności gospodarczej przy działalności wewnątrz-krajowej, lub
• do właściwego Państwa – w przypadku podatku dochodowego przy działalności międzynarodowej.

Zakład podatkowy można ogólnie zdefiniować jako cześć przedsiębiorstwa w formie placówki lub urządzenia, które służy wykonywaniu działalności gospodarczej w miejscu geograficznie oddalonym od pozostałej części przedsiębiorstwa, przy czym działalność ta musi się wyróżniać cechą pewnej kontynuacji i trwałości. Powyższe odróżnia zakład podatkowy od zwykłych stosunków handlowych z klientami w określonych regionach.

Dla celów wewnątrz-krajowego niemieckiego prawa podatkowego, § 12 niemieckiej Ordynacji Podatkowej zawiera ogólną definicję zakładu podatkowego. Definicja ta pokrywa się w dużej mierze z definicją zakładu podatkowego w rozumieniu artkułu 5 Konwencji Modelowej OECD, w niektórych aspektach istnieją jednak różnice w stosunku do międzynarodowego prawa podatkowego.

W tak zwanych paragrafach wprowadzających niemieckiej Ordynacji Podatkowej (Abgabenordnung, krótko AO) jest w § 12 zdefiniowane pojęcie zakładu podatkowego. Według § 1 ustęp 1 zdanie 1 AO definicja ta dotyczy wszystkich rodzajów podatków, które są uregulowane przez prawo niemieckie. Jeżeli jednak niemieckie ustawy regulujące poszczególne rodzaje podatków lub Prawo Europejskie zawierają własne definicje zakładu podatkowego, mają one pierwszeństwo w stosunku do definicji wskazanej w Ordynacji Podatkowej.

§ 12 AO zawiera w pierwszym zdaniu ogólną definicję zakładu podatkowego, natomiast w drugim zdaniu wymienione są różne przykłady (niezamknięty katalog) zakładu podatkowego.

Zgodnie z wyżej wskazanym paragrafem niemieckiej Ordynacji Podatkowej, za zakład podatkowy należy uznać w szczególności:

• siedzibę zarządu,
• filię,
• biuro,
• zakład fabryczny lub warsztat,
• magazyn,
• punkty zakupu lub sprzedaży,
• kopalnie, kamieniołomy lub inne stojące, postępujące lub pływające urządzenia i placówki przeznaczone do wydobywania zasobów mineralnych,
• prace budowlane lub montażowe, również postępujące i pływające, jeżeli
• pojedyncza budowa lub montaż,
• jedna z kilku z wielu w tym samym czasie wykonywanych prac budowlanych lub montażowych,
• kolejne bez przerwy wykonywane prace budowlane lub montażowe,
• trwa lub trwają dłużej niż sześć miesięcy.

Zakładem podatkowym jest zatem każda stała placówka lub urządzenie, które służy wykonywaniu działalności gospodarczej przez przedsiębiorstwo. Charakterystyka „stałości” (placówki lub urządzenia) wymaga odniesienia w stosunku do powierzchni ziemi (element geograficzny) i pewnego okresu czasu wykonywania działalności gospodarczej (element czasowy).

Ponadto według orzecznictwa niemieckiego podatnik musi mieć pewnego rodzaju uprawnienie do korzystania z placówki lub urządzenia w celu wykonywania działalności gospodarczej, np. w formie płatnego lub bezpłatnego udostepnienia pomieszczeń. Nie oznacza to jednak, ze działalność musi być wykonywana w konkretnie oznaczonych pomieszczeniach. Zakład podatkowy może powstać również wtedy, gdy działalność będzie wykonywana w zmieniających się pomieszczeniach, jeżeli podatnik może z nich w sposób stały korzystać.